AutoJunior-collega Tom Daem en gastschrijver/testrijder Stephen Sarre waren onderweg naar een potje Formule E in Parijs toen volgende situatie zich in Porte de la Chapelle voordeed. Het volledige verhaal verteld door Stephen.
Je kent het wel, vroeg uit de veren… Drie uur rijden voor de boeg en je zit gevierd achter het stuur voor wat komen gaat. We begeven ons naar een van de mooiste events in de autowereld om er te fotograferen en er verslag uit te brengen voor AutoJunior & eGear.be (de gevestigde waarde binnen de Belgische e-mobility autonieuwssites) Bovendien kregen we een auto ter beschikking door een niet nader genoemd vooraanstaand elektrisch automerk. Zelfs na de aanslagen in Parijs was ik me van weinig kwaad bewust. Ik zoefde lekker emissieloos over de A1 in autopilot. Totaal relaxed en vertrouwend op de navigatie.
“Ik waande me plots “bwana kintoko”
Aangekomen in Porte de la Chapelle in de voorstad van Parijs kregen zowel ik als mijn inzittenden een warm onthaal door de plaatselijke menigte, door de boxen van de wagen speelde Spotify het prachtige “God Be With You” van The Cranberries. Op de zware en dramatische tonen die de melodie met zich meebrengt kwam diezelfde menigte enthousiast naar ons toegerend. Met moeite kon ik mijn emoties beheersen, want ik waande me plots bwana kintoko, zoals men Koning Boudewijn noemde in 1955 toen hij voet aan wal zette in Congo. Letterlijk vertaalt “knappe kerel” dus. Maar de realiteit daagde al snel, de sfeer was minstens zo gespannen, indien niet meer gespannen dan tijdens Boudewijn zijn 2de bezoekje aan Congo.
“Een klein risico voor dievenhanden”
De wilde roedel ruitenwassers had zich ondertussen rondom de wagen gepositioneerd. We maakten met veel gebaren kenbaar dat onze ruiten geen poetsbeurt nodig hadden maar dat mocht niet baten. De zeep er op! In onze sportieve luxe-sedan zaten we daar mooi. “Wat een hospitality!” zeg je dan tegen jezelf. Tja, onze vrienden, de verklede ruitenwassers hadden het niet op mijn vuile ruiten gemunt maar op wat er achter de ruiten zat. Ons, en ook de inhoud van onze portefeuille!
Laat me duidelijk zijn, dit was reeds de tweede maal dat ik deze ondernemende familie tegenkwam. Eerder reisde ik in het voorjaar van 2013 al naar de Franse hoofdstad af en kreeg toen dezelfde “autoruit-poets” gebakken toen ik mij aan de lichten van Porte de la Chapelle aan een korte stop waagde. Die dag dan wel in een discretere Italiaanse bolide, toen verdienden ze een schrale twee euro aan mij. Toch deed onze vriend toen met een kleine tik op de rand van het venster alsof deze terug in de wagen gevallen was. Jammer genoeg voor hen waren mijn vriendin en ik ons toen bewust van de gevaren die gepaard gingen met het openen van de autoruit of het ganse portier om zo het muntstuk te zoeken. Ik liet me enkele dagen geleden nog door een Franse gendarme vertellen dat zelfs de autoruit miniem openen immens gevaarlijk is. Onze vrienden maken er kennelijk een sport van de vingers binnen te steken en de autoruit te breken. Een klein risico voor dievenhanden wetende dat een autoruit uit veiligheidsglas vervaardigd is. Maar goed, opnieuw commandeerde ik dit keer mijn inzittenden wat muntstukken boven te halen en verzamelde terug twee Euro.
Zoals je weet stijgen de prijzen van zowel producten als diensten en zo steeg blijkbaar ook de prijs van onze gewassen ruit. 2 Euro werd dit keer immers niet aanvaard en met enkele flinke tikken op het glas van de achterkant van de metalen trekker werden we aangemaand om 10 Euro op te hoesten. Om wat tijd te rekken begon ik te zoeken in mijn weeral lege portefeuille, wachtend tot ik wat spatie kreeg in het verkeer zodat ik de reis kon verder zetten zonder enige vergoeding uit te betalen. Maar alle toegangswegen tot Parijs zijn druk bezet, zelfs om 10u30 ’s morgens helaas. Algauw eiste ik zelf 10 Euro van Tom Daem (AutoJunior journalist/fotograaf) die in de zetel naast me zat. Toen we het biljet door het raam schoven leek de leider van de bende wat gesust.
“liberté, égalité & fraternité”
Zijn zoon of jongere compagnon gaf echter niet op, ook hij wilde een vergoeding voor zijn bewezen diensten en toen we die weigerden te geven raakten de gemoederen tussen ons en de hele ruiten wassende familie weer snel verhit. Onze ruitenwissers werden vastgegrepen en men dreigde deze om te plooien of af te breken. Ook op de spiegels werden nu handen gezet en blijkbaar wist onze vriend goed hoe je een wagen snel demonteert. Tja, ik droomde even weg tussen het kabaal door en had oog voor de andere bestuurders in het verkeer die duidelijk vanuit een kleine ooghoek de feiten volgden. We konden weinig rekenen op de hulp van anderen en ook de Franse liberté, égalité & fraternité gaven in Porte de la Chapelle die dag even niet thuis. Op een punt gekomen dat de wagen er sowieso aan ging moeten geloven en wij waarschijnlijk nadien ook zag ik plots een 100m spatie voor me.
“nog steeds in shock ervoer ik wel enig gevoel van victorie”
We gaven een kleine dot op het tractiepedaal die de +700pk van onze elektrische sportwagen aanstuurde, het leek wel telepathie… Belager-Junior zag ik opeens wegspringen. Vervolgens zette ik 0 tot 100 lancering van welgeteld 3 seconden in om aan het volgende licht weer braafjes te stoppen… of beter, de acceleratie nam waarschijnlijk eerder 2 seconden tijd. Effen kijkend in mijn achteruitkijkspiegel zag ik Junior samen met de familie gretig een volgend slachtoffer uitpikken. Ik voelde me nog steeds in shock maar ervoer wel enig gevoel van victorie. Ook speelden de Cranberries lustig verder. Maar het bleef wel lang rood en Junior kwam toch nog effen gedag zeggen.
Met weinig respect ging mijn toon al wat hoger en ik vertelde hem dat we betaald hadden en dat hij de benen mocht nemen. Gelukkig komt na rood altijd groen en ja terug lanceerden we weg à 3sec richting 100km/u. Weg uit Porte de la Chapelle richting Parijs om zo geschrokken maar slimmer onze dag te verder te zetten. Ik denk dat we pas na 15 min doorhadden dat “God Be With You” van The Cranberries nog steeds op repeat stond. Ook de taxichauffeur die ons later nog vervoerde zei dat er maar één oplossing is voor die situaties…
“casser la gueule” klonk het bij hem, al gaf hij toe dat hij enige afwijkingen had en dat al heel zijn leven lang de angst op non-actief stond. Ooit graaide hij er naar eigen zeggen ééntje vast die zijn ruit besmeurde en vervolgens geld eiste. Die dag gaven de Franse liberté, égalité & fraternité wel thuis, althans toch onder de plaatselijke ruitenwassers want plots sprongen er wel meerdere uit de berm te hulp.
Eind goed al goed, pittig verhaal en geen schade… Ja toch 10Euro, maar geef toe, er zijn pittige verhalen die meer kosten.
Enkele dagen later begon ik ze stiekem wel te missen, Junior, Senior en hun vrienden of familie die daar zo mooi toeven in die mooie voorstad van Parijs en mooi zonder enige belasting te betalen er een inkomen op nahouden. Dit dan wel met het risico af en toe een tand te verliezen. Ze zouden mij als fotograaf/journalist een mooie fotoreportage en verhaal kunnen opleveren. Al zou ik ’s avond waarschijnlijk zonder camera’s naar huis mogen afzakken. Mee zijnde met mijn tijd, zocht ik de hele familie toch nog maar eens op via social media maar tevergeefs. Allicht is de 4G van danig bedenkelijke kwaliteit in Porte de la Chapelle of zijn ze o.m. bezorgd om hun privacy. Misschien verbrassen ze hun winst liever aan andere goederen dan een smartphone. Wie weet dienen ze hun zuurverdiende centen wel af te staan aan hun oversten als ze ’s avonds richting huis gaan. Tja, we zullen het nooit weten. En toch wou ik ze nog één maal zien… Ik zocht met weinig moeite verder, en ja hoor, technologie topt echt alles de dag van vandaag.
Ik zag mijn vrienden terug en dan wel de hele familie, heel gedreven aan het werk ruiten poetsend op Google Streetview. Tussen de file op hun vaste stek in de toegangsweg van Porte de la Chapelle waar ze blijkbaar dag na dag de automobilisten proberen te overtuigen over de kwaliteit van hun diensten. Ook merkte ik dat de volgende generatie reeds in de berm geparkeerd stond. Bij deze proficiat met de kleine aan de jonge ondernemende ouders. Die kleintjes wacht sowieso het zelfde lot en dus ook hun deelname in het gedoogbeleid die de plaatselijke Franse gendarmerie daar voert.
Ik betrad die dag duidelijk de al dan niet fijne grens van het geweld van de vermoedelijke “sans papiers” en het passieve beleid die de Franse staat voert in deze problematiek. Velen kennen waarschijnlijk deze verhalen over de baldadigheden in de Europese voorsteden of werden er zelf al eens of meerdere malen mee geconfronteerd.
Hoe kan het dat er vandaag de dag in onze eigen Europese steden gevaar dreigt voor iedere toerist die de stad binnenrijdt. Google-maps zou van mijn part gerust een notificatie mogen maken wanneer het je langs een van deze door outlaws belaagde trajecten loodst. Ik hoor graag effen jullie ervaringen met al die Europese ruitenwassers, dansers, straatartiesten die aan de lichten hun offerande komen ophalen.
Let wel, ik verzet me als linkse rakker al jaar en dag tegen enige vorm van ongelijkheid, racisme of geweld. Bedankt om hier geen berichten te posten van wansmakelijke aard.
Bijdrage door Stephen Sarre
Fotograaf Collage d’Images
Fotograaf/journalist bij eGear.be