Bestaat er iets romantischer dan een met spinnenwebben bedekte schuurvondst? Beeld je in, je ontdekt een wagen waar de voorbije 13 jaar geen greintje aandacht aan werd geschonken, een wagen die geen hoofden deed draaien en waar niemand om wakker lag. Terwijl de roest zich langzaam meester maakt in de carrosserie, staat enkel hoop nog tussen de redding en een plaatsje bij het oud ijzer.
Deze bug staat al sinds 2007 op dezelfde plaats gestald in de tuin. Deze werd daar geplaatst onder het mom van “het is maar voor even”, de ‘famous last words’ van menig schuurvondst denk ik zo. Dit model is van het jaar ’69 en heeft goed afgezien gedurende deze periode, er is flink wat werk aan. Een analyse van de uit te voeren restauratiewerken is een topic voor een volgend artikel.
What’s the plan?
Het plan is simpel. Het doel is om deze auto met zo weinig mogelijk nieuwe onderdelen terug in rijdende staat te brengen. Wanneer hij op eigen kracht kan bewegen, is het tijd om hem eindelijk te verlossen van zijn eeuwige staanplaats naar een ietwat toegankelijkere locatie. Daarna volgt een complete analyse van de pijnpunten, waarbij vermoedelijk roest de grootste vijand zal zijn.
Who is the man behind the plan?
Hallo! Mijn naam is Felipe, aka de laatste hoop van deze Kever. Ik ben een 28-jarige marketeer waarvan mijn interesse in auto’s startte rond die immer beïnvloedbare leeftijd van 15-16 jaar. Dankzij het welbekende automotive trio op de Britse beeldbuis, groeide mijn kennis en interesse in auto’s. Echter heb ik geen achtergrond in mechanica, elektriciteit, carrosserie, lassen, zelfs mijn beheersing van de DT regel laat soms te wensen over. Kort gezegd, ik ben niet technisch aangelegd. Dit alles is echter overschaduwd door een onuitputbare bron aan enthousiasme, leergierigheid en doorzettingsvermogen. Als er 1 spreuk is die sinds kort zowat mijn levensmotto is geworden dan is het wel
How hard can it be?
Deze woorden sporen mij aan als bemoedigende zweepslagen. Tot nu toe met succes! Vertrekken vanaf een quasi onbestaande achtergrond van automechanica tot het uitvoeren van de nodige reparaties, onderhoud en upgrades van mijn eigen daily (Mazda MX5 NB), betekent dat ik de voorbije twee en half jaar al geen beroep meer heb gedaan op een garagist.
Daarnaast staat mijn vader aan mijn zijde. In zijn jeugd heeft hij deze wagens meermaals opgeknapt en kent ze quasi vanbuiten. De afspraak is om mij doorheen het project te loodsen op dezelfde manier als de autocorrect functie op mijn gsm. Ik mag fouten maken, ik ben verantwoordelijk voor alle input, maar hij grijpt in en gidst me naar de juiste oplossing wanneer dit nodig is.
Why does this plan exist in the first place?
Een keuze maak je met je verstand en met je hart. Mijn verstand koos hiervoor omdat de wagen een héél toegankelijk en analoog platform is. Bijkomend is de after-market onderdelenlijst zo uitbundig groot dat een zoektocht naar onderdelen geen pijnlijk en langdurig proces hoeft te zijn.
Mijn hart koos hiervoor, wel… omdat dat stemmetje, de onverklaarbare drang om deze wagen nieuw leven in te blazen me wakker houd. Ik voel me als de laatste kans voor deze bug, ik wil hem zien leven, ik wil hem zien blinken, ik wil hem terug gezond maken. Vertel me eens welke motivatie er krachterig is dan die onverklaarbare drang om een verschil te kunnen maken?
Wordt vervolgt…