Al jaar en dag wordt Rolls-Royce geassocieerd met het summum der automobiel. AutoJunior wilde wel eens ondervinden wat dit dan precies inhoudt. We zakten af naar BMW-ondergedompeld München en kozen unaniem voor een testrit met de Rolls-Royce Wraith. We hoopten zo onze (al dan niet aanwezige) sportieve inborst tegemoet te komen, maar voornamelijk om te ervaren hoe Rolls-Royce haar ultieme rijdersauto ziet.
Op vrijdag de 13e was het zover. We konden de Rolls om 9u ’s morgens oppikken bij een lokale dealer nabij München. We besloten eens zot te doen en de nacht ervoor de volledige trip voor onze rekening te nemen. Na enkele nostalgische momenten doorheen het idyllische sneeuwlandschap bij opkomende zon kwamen we lekker fris –ahum– toe bij een relatief afgelegen Rolls-Royce verdeler. Buiten stond bijna de ganse Rolls-familie te blinken: een indrukwekkende Phantom Coupé, een nog indrukwekkendere Phantom Extended Wheelbase en enkele Wraith’s. De ene Wraith was wat op het eerste zicht zwart leek en de andere exemplaren hadden duo-tone lakken met knappe lichtblauwe en zilvergrijze accenten.
Na wat administratieve rompslomp en bezorgde blikken kregen we dan eindelijk de sleutels van de Rolls overhandigd. Het was dan toch niet te mooi om waar te zijn. We hadden op voorhand wat locaties opgezocht in München maar omdat de Rolls-Royce dealer zo afgelegen lag, betekende dat een stevige trip doorheen het plaatselijke bergdorpje en München city onvermijdelijk was. Onze eerste locatie is een barok paleis: Schloss Nymphenburg.
“Er was amper tijd om te wennen aan de gigantische afmetingen van de Rolls.”
Er was amper tijd om te wennen aan de gigantische afmetingen van de Rolls. De smalle baantjes richting Autobahn hielpen evenmin. Eenmaal op de snelweg valt vooral de doodse stilte. Ook het vlotte verkeer valt op. Het is opmerkelijk hoe de Duitsers erin slagen het verkeer vlot te laten doorstromen in en rond een grootstad zoals München. Er zijn dan wel vrij lage maximumsnelheden, iedereen houdt er zich mooi aan en ook zenuwachtige achterbumperklevers schitteren door afwezigheid. Laten we niet afwijken, back to business.
DESIGN
De looks van de Wraith zijn vermoedelijk de meest gewaagde uit het huidig Rolls-Royce gamma. Een pure schoonheid is het niet en het bombastische van de Phantom’s is ook niet aanwezig. Er zijn (niet onbewust?) enkele BMW trekjes aanwezig: de Hofmeister knik in de C-stijl en de Bangle-butt als trekje naar de BMW 7 E65 met het gewaagde kofferklepdesign. Het zijn details die bijdragen tot het karakter van deze auto maar het totaalplaatje is zeker niet te verwarren met eender welke andere auto. In de ‘juiste’ kleurencombinatie en met doordachte velgenkeuze is het wel degelijk een eyecatcher die enig ontzag afdwingt. De auto trok heel wat aandacht, maar een Mexicaanse wave van aanstarende mensen bleef uit, mede door de vrij subtiele kleur van ons exemplaar.
INTERIEUR
Het interieur ademt rust en klasse uit. De lay-out is een mix van klassieke en moderne elementen maar schittert vooral door het beperkt aantal knopjes. Het vergde geen moeite om de ideale rijpositie te vinden, maar de stoelen had ik persoonlijk nog comfortabeler verwacht. Niet dat ze tegenvallen, maar bij een Rolls liggen de verwachtingen nu eenmaal een stuk hoger. Voor de rest is het interieur pure decadentie. De self-closing deuren zijn daar het perfecte voorbeeld van: met knopjes in het interieur kan je automatisch beide deuren sluiten. Het werd ons wel aangeraden deze functie niet te gebruiken als de auto op een helling staat om zo de elektromotoren te sparen.
“Bij een Rolls liggen de verwachtingen nu eenmaal een stuk hoger.”
Andere decadente details zijn de paraplu’s weggewerkt in de zijflanken (inclusief opdroogsysteem), de compleet nutteloze maar must-have sterrenhemel, de powerreserve meter en de in de hoofdsteunen gegraveerde RR logo’s. Voor de rest is alles erop en eraan in het interieur. De perfect leesbare head-up display met snelheidsdetails en navigatie-instructies is wel zeker het vermelden waard. Zoals reeds eerder vermeld blijft de stilte in het interieur is indrukwekkend. Enkel wat bandengeruis sijpelt het interieur binnen. Tijdens de ganse rit hebben we niet eenmaal de radio aangezet, de stilte en vooral de motorsound bij optrekken klinkt als muziek in de oren.
RIJERVARING
Rijden met een Rolls-Royce, we moeten toegeven zonder denigrerend te willen zijn, het klinkt beter dan het is. Toch zeker in een grootstad als München met vrij smalle rijstroken in het centrum. De auto is niet zo veel groter dan een verlengde Mercedes S-Klasse, maar de Rolls voelt gewoon gigantisch aan met zijn bijna 5,3 m lengte en bijna 2 m breedte. De motorkap is echt gigantisch maar gelukkig geeft de Spirit of Extacy een indicatie waar de neus eindigt. De rijervaring op zich is wel uniek maar je voelt gewoon dat deze auto niet gemaakt is om voor het drukke stadscentrum of om door kleine bergdorpjes te trippen. Deze auto is een pure snelwegvreter van A naar B en met B liefst zo ver mogelijk. Je stapt frisser uit de Wraith dan toen je instapte.
“Gelukkig geeft de Spirit of Extacy een indicatie waar de neus eindigt.”
De prestaties zijn ronduit indrukwekkend dankzij de 6,6 liter V12 met 632 pk. In tegenstelling tot de Phantom heeft de Ghost familie dus niet de legendarische 6,75 V12. De (plank)gasrespons is vrij traag maar de heerlijke roffel is verslavend. Voor het remmen heb je letterlijk een zware voet nodig want de 2,4 ton wegende Wraith geeft niet de indruk een noodstopkampioen te zijn. De besturing is dan weer zijdezacht en de stuurbekrachtiging zorgt ervoor dat je enkel je pink nodig hebt om te sturen bij lage snelheden.
CONCLUSIE
Dat brengt ons bij de laatste foto-slash-film locatie: de Allianz voetbalarena waar de spelers van Bayern München vaste klant aan huis zijn en de Rolls-Royce is er een mooi alternatief voor de ondertussen cliché Bentley voetballerauto. Rond 16:00 werden we terug verwacht bij de dealer. De Rolls brachten we volgetankt terug maar gelukkig hadden we maar 3 streepjes verbruikt. Het tanken in een undersized tankstation was ook een huzarenstukje. Niet-autolievende Duitsers omsingelden ons immers waardoor ik bijna gesandwiched werd tussen de suicide deuren, hoe ironisch.
“Wacht gewoon tot de Wraith Drophead Coupé. Zonder dak zal deze auto nog beter tot zijn recht komen.”
Naast het feit dat we vooral tevreden waren toen we de Wraith ongeschonden konden afgeven (632 pk verleidt soms tot meer) vonden we ons Rolls-avontuur meer dan geslaagd, maar niettegenstaande had ik er persoonlijk meer van verwacht. Tijdens de testrit dan, want enkele dagen later dringt het pas door hoe fantastisch zo’n Wraith eigenlijk is. Ja de Rolls is vrij pompeus, niet moeders mooiste en eigenlijk totaal overbodig, maar voor wie op zoek is naar ultieme rust en klasse in de vorm van een auto kan niet anders dan bij de Rolls-Royce dealer langs gaan, gewoon omdat het kan. Als we dan toch een tip mogen geven voor wie echt zelf achter het stuur van een Rolls wil kruipen: wacht gewoon tot de Wraith Drophead Coupé. Zonder dak zal deze auto nog beter tot zijn recht komen.
Motor: V12 benzinemotor, 6.592 cc, 632 pk (bij 5.600 tpm), 800 Nm (tussen 1.500 en 5.500 tpm) Transmissie: RWD, 8-traps 8HP90 Prestaties: 250 km/h (elektronisch begrensd), 0-100 km/u in 4,6 s Normverbruik: 14 l/100 km Prijs: 284.900 Euro
