Eerder dit jaar kon AutoJunior voor het eerst met een Wraith beleven hoe het voelt om met een Rolls-Royce onderweg te zijn. Wat later kregen we opnieuw de kans om met een Rolls-Royce op pad te gaan, ditmaal een Ghost Series II. Benieuwd hoe de Ghost zich verhoudt tot een Wraith en of er voldoende merkbare verschillen zijn tussen beide Brits-Duitse luxepaardjes.
Deze keer konden we de Rolls testen in de Brusselse achtertuin. De testwagen stond ons op te wachten bij Ginion, de Belgische invoerder van Rolls-Royce (én McLaren) in Overijse. Het aangrenzende Genval en Waterloo lagen daarom voor de hand als testterein. In de Ginion showroom stond een opvallende ‘Salamanca Blue’ (verkochte) Wraith te blinken, één van de 30 Rolls-Roycen die jaarlijks verkocht worden bij Ginion. Onze Ghost had een iets subtielere kleur maar we waren al tevreden dat het moeilijk te fotograferen zwart aan ons voorbij ging. Na een korte babbel en vriendelijke herinnering dat de Rolls geen racecar is kregen we de sleutel overhandigd.
DESIGN
De Ghost Series II (Rolls-Royce vakliteratuur voor facelift) kreeg onder meer een nieuw setje voorlichten. Ze ogen nog slanker maar hebben van ver veel weg van de voorlichten van de (uit de Belgische catalogus verdwenen) Lancia Thema. Het neemt wel niet weg dat ze zorgen voor wat extra visueel verschil met het front van de Wraith. Een extra chroomstrip op de motorkap is een knipoog naar het front van een jacht. Verder zijn de verschillen met de Series I miniem. De looks blijven indrukwekkend en typisch Rolls-Royce dankzij de vrij eenvoudige maar tijdloze lijnen. Je kan er wel niet omheen dat de Phantom toch de ultieme Rolls blijft qua uitstraling. Nuja, voor sommige mensen is dat laatste niet altijd gewenst en dan is de iets ‘subtielere’ Ghost een mooi alternatief. De contrasterende lak op de motorkap (Silver) gaf wel extra cachet aan onze ‘Jubilee Silver’ gekleurde Ghost.
“De looks blijven indrukwekkend en typisch Rolls-Royce.”
We waren op pad met de “korte” versie van de Ghost. Die herken je aan de kortere ‘suicide’ achterdeuren die feitelijk net iets te kort zijn voor een perfecte instap voor grotere of bredere personen. De ‘Extended Wheel Base’ van de Ghost is dus zeker geen slechte keuze als je vaak op de achterbank wil vertoeven. Verbazend ook hoe die ‘suicide doors’ perfect in mekaar sluiten, ongeacht welke deur je het eerst sluit. Ander leuk detail is dat er achter de sieruitlaten telkens 2 echte uitlaten verschuilen.
INTERIEUR
Onze testwagen was uitgerust met een schitterend beige (Moccasin in Rolls-Royce termen) interieur dat er nog vrij ongeschonden uit zag na 15.000 zware testkilometers. Deze lichte kleur maakt het interieur alvast een stuk ruimer en huiselijker (en misschien wel Brits). De afwerking is wereldklasse maar de gebruikte materialen van de middenconsole en boordplank kunnen gemakkelijk naar een hoger niveau gebracht worden. Bovendien wordt alles ontzettend gemakkelijk vuil al kan dat ook aan ons liggen. De boordplank en middenconsole zijn zo goed als identiek aan de Wraith en veel details herkennen we zoals de ingebouwde paraplu’s of de zijdezachte vloermatten.
“De stilte in het interieur is verslavend.“
Zich onderscheiden van de Wraith doet de Ghost met de royale achterbank waar passagiers op twee schermen alle instellingen (volume, temperatuur, bestemming …) kunnen veranderen via de centrale draaiknop. De chauffeur kan dus op elk moment overruled worden en dat benadrukt dat de achterbank de centrale plaats in de Ghost is. Het gigantisch panoramisch dak zorgt voor extra licht en maakt het interieur optisch nog ruimer. Technische snufjes zoals de nachtkijker zijn gelijkaardig aan de (vorige) BMW 7 maar het is een welgekomen beslissing van BMW om ze dus ook naar de Ghost te laten doorstromen. Sowieso blijven de configuratiemogelijkheden eindeloos. Door met kleuren en houtinleg te spelen kan je werkelijk een prachtig resultaat bekomen. In principe kan je 3 personen kwijt op de achterbank maar dan wordt het vechten voor niet op de middelste zitplaats terecht te komen.
RIJERVARING
De Ghost zet aan tot een ontzettend rustige rijstijl, wat ook geapprecieerd wordt door de achterpassagiers. De Ghost is zo ontzettend verfijnd in alles en wat vooral verslavend werkt is de stilte in de auto. Toegeven, de roffel bij gasrespons die zo fijn aanwezig was in de Wraith is helaas afwezig in de Ghost, al zullen de passagiers daar geen gemis van hebben.
“De roffel bij gasrespons die zo fijn aanwezig was in de Wraith is helaas afwezig in de Ghost”
De ultieme plaats bij de Ghost is dus ongetwijfeld de achterbank. Alles wijst gewoon naar die plaats. Als chauffeur ben je behalve op snelwegen en grote secondaire wegen weinig op je gemak door vooral de gigantische motorkap en moeilijk in te schatten breedte. Gelukkig zijn er hulpmiddelen zoals de achteruitrijcamera en de zijdelingse camera’s net voor de voorwielen. Parkeerstress is nu eenmaal niks voor een Rolls-eigenaar die dus op de achterbank hoort. Het is ons niet geheel duidelijk of naast de Phantom ook de Ghost met dodehoekspiegel uitgerust kan worden maar ons exemplaar had het alvast niet. Zo’n hulp is een must door het beperkt zijdelings zicht door de gigantisch brede middenstijlen.
Ander verbeterpuntje zijn de remmen. Ondanks de gigantische schijven geven de remmen weinig vertrouwen. Het zware gewicht (bijna 2,4 ton, maar exact evenveel als een Wraith) speelt daarin zeker een grote rol, maar je moet telkens meer kracht uitoefenen op de rem dan eerst gedacht. De Rolls geeft wel een waarschuwing op de (sublieme) head-up display als hij van mening is dat je te dicht bij je voorligger rijdt.
De Ghost stelt het met 62 pk minder dan de Wraith (570 pk bij 5.250 rpm) en logischerwijs gaat de spurt naar 100 km/h iets trager (4,9 s). De V12 motor blijft een pareltje met kracht op overschot. Zoals Ruben het zo mooi beschreef: “de Rolls heeft een kleine kerncentrale voorin liggen”. Eentje op benzine welteverstaan. De warmte die deze wagen van onder de motorkap produceert is dan ook amper te vatten. Opmerkelijk: net zoals bij de Wraith vraagt het niet zoveel moeite om vanuit stilstand met een licht uitbrekende (lees: glijdende) achterkant weg te rijden. Niet onlogisch met zo’n monsterkoppel, maar toch een vreemde vervaring. Opschakelen merk je niet, enkel terugschakelen gebeurt soms bruut (toch naar de normen van Rolls-Royce).
“De finesse en charisma van een Rolls-Royce V12 is werkelijk onovertrefbaar.”
Je kan je wel afvragen wat het nut is van zo’n V12. In het interieur hoor je de motor enkel bij het induwen van de start-stop knop. Buiten de prestaties beleef je dus weinig sensatie aan zo’n Rolls-Royce V12 krachtpatser. Waarom zou Rolls-Royce dan simpelweg niet kiezen voor een elektromotor? Die beschikken ook over ruim voldoende vermogen, en Tesla heeft ondertussen bewezen dat het rijbereik flink de hoogte in kan. Het antwoord is simpel: omdat de loopcultuur van zo’n elektromotor voorlopig nog niet kan tippen aan die van een benzine V12. De finesse en charisma is werkelijk onovertrefbaar. De trillingen van zo’n V12 zijn nu eenmaal perfect uit te balanceren. Het is eigenlijk niet uit te leggen, maar een V12 heeft nu eenmaal iets magisch en het zou een groot verlies zijn als ze uit de autowereld verdwijnen. Het zal er waarschijnlijk toch ooit van komen …
CONCLUSIE
Net zoals de eerder gereden Wraith is alles in de Ghost ontzettend verfijnd. De besturing, de krachtontplooiing van de V12, de interieurarchitectuur en vooral de stilte. Buiten de grotere show-off factor vragen we ons toch af wat het bestaansrecht is van een Phantom, zeker als je de meerprijs in rekening brengt. Een Phantom is er misschien voor eigenaren die nooit achter het stuur kruipen. In de Ghost hoef je als eigenaar daar zeker niet voor schamen, maar we raden toch een andere auto met meer rijbeleving en sensatie aan als je vaker achter het stuur kruipt. Als er één iets duidelijk geworden is door deze test dan is het wel dat dé plaats in deze auto de achterbank is.
“Dé plaats in deze auto is de achterbank.”
Buiten de roffel is de rijervaring van de Ghost vrij evenwaardig aan die van de Wraith. Misschien moet je ze vlak na mekaar rijden om het verschil te merken. Het stuurgevoel is wel beter in de Ghost en ditmaal had ik ook meer de indruk om met een échte Rolls-Royce onderweg te zijn. Misschien omdat het zo fijn is om iemand op de achterbank te vervoeren? Vanaf het moment dat je alleen in de auto rijdt lijkt er iets te ontbreken en dat is nog maar eens het bewijs dat de achterbank het beste is aan zo’n Rolls-Royce.
